اگرچه آلودگی هوای تهران، هرساله درطلیعه زمستان چهره می گشاید ودست بر گلوی میلیون هاکودک وپیروجوان ساکن دراین پهنه از دامان البرز می نهد امادر۱۸ امردادوگرم ترین روز سال ۹۶که چون زادروز نگارنده بودبه یاد مانده است، طی نامه ای براساس اصل ۱۲۳قانون اساسی،"قانون هوای پاک" ازسوی رئیس وقت پارلمان،به رئیس جمهورکنونی ابلاغ گردید.به هفته نرسیده بود که این قانون به سازمان حفاظت محیط زیست ابلاغ شد وبا خوش بینی همیشگی که دارم،باتوجه به متن جامع وبی سابقه و روشن آن هزاران شکوفه امید در دلم لب گشود که دیگرآنچه باید بشود،می شود.

این که در پهنه حدود ۸۰۰کیلومترمربعی تهران،چه کسانی به طور ساختاری، با رشد ناهمگون شهری وسوداگرانه،ورودی باختری هوای تهران رابا دیواره های نامهربانی ،از جنس بتون وآهن بستند وتصمیم گیرانی که می توانستند انرژی های پاک رادرکشوری که بیش از ۳۰۰روزآفتابی دارد،در دهه های اخیر جایگزین کنند، نکردند،موضوع جانکاهیست که به قول فردوسی،به آب دودیده بباید گریست.

آدمی در محدوده عمر خویش،نیاز به هوایی قابل تنفس وآرامشی نسبی دارد که هردوی این ها در تهران یافت نمی شود،درروزهایی که هوای پاکی نیز یافت می شود غرش توفنده موتورسواری که قلب یامال شمارادر جهت خلاف خیابان،نشانه رفته است، برهم می زند گواین که درآستانه زمستان موتورهای توقیفی نیز که خودآلودگی سیار هواهستند نیز آزادشدند. باری،اکنون که نقشه راه قانونی،فراهم است این پرسش درافکار عمومی وجود دارد که آیا دستگاه هایی که دراین قانون به طور صریح موردخطاب بودند به وظیفه قانونی خویش عمل کرده اند.

این قانون ۳۴ ماده ای وتبصره های ۳۹گانه اش حتی در ماده ۳۲ می گوید، به تشخیص رئیس عدلیه،برای رسیدگی به تخلفات وجرائم،درهر حوزه قضایی، شعبه ای تخصصی ایجادکند.اکنون می طلبد وزیرکشور،شهردارتهران،رئیس سازمان حفاظت محیط زیست وهمه آنانی که دراین قانون نام برده شدند باکمال راستی، بامردم سخن بگویند.