تو با بازی در فیلم های پدرت شناخته شدی، اما از جایی به بعد تلاش خوبی کردی که هویت مستقلی برای خودت دست و پا کنی. به نظر می آید بیرون آمدن از سایه نام پدر مشهور کار سختی باشد که تجربه اش کردی، درست است؟

من به پدرم افتخار می کنم و تلاش نمی کنم از زیر سایه اش بیرون بیایم، ولی همیشه سعی کردم جدی گرفته شوم. اما ممکن است گاهی حرف هایی مثل این که هرچقدر هم تلاش کنی باز پسر فلانی هستی، تمرکز مرا به هم می زند، اما سعی می کنم خودم را جمع و جور کنم و بیشتر به فکر کارم باشم.

به هرحال فرزندان سینماگران مشهور که وارد سینما می شوند، همیشه با این اتهام روبه رو هستند که با پارتی و به واسطه شغل والدینشان به سینما آمده اند. فکر می کنی این طرز ورود برای همه مجاز باشد؟ آیا واقعا همه بازیگرانی که با این روش آمده اند، مستعد هستند؟

خیلی ها آمدند که اولین فیلمشان، آخرین فیلمشان هم شد و رفتند. حتی خیلی ها هم پافشاری کردند بمانند، اما مردم از بس قبولشان نکردند دیگر آبرو برایشان نماند. بالاخره اول و آخر و تصمیم گیرنده نهایی مردم هستند که چه کسی بماند و چه کسی برود. مهم ادامه کار و ماندگاری بازیگر است که به خودش و مردم بستگیدارد.

تو نشان دادی که واقعا مستعدی و حضور و درخشش در سینما حق توست. حسنِ «گشت ارشاد» با این که باز حضور در فیلمی از پدرت بود، اما از استعدادت خبر می داد و سهم مهمی در دیده شدن و ادامه مسیرت داشت. به جز پدرت، کدام کارگردان نقش مهمی در کارنامه ات و تثبیت تو در سینما دارد؟

نمی شود فقط از کارگردان اسم برد، باید بگوییم در چه فیلمی دیده شدم. چون سینما یک کار گروهی است و دیده شدن یک بازیگر به همه عوامل یک فیلم بستگی دارد. فکر می کنم چند مترمکعب عشق، رخ دیوانه و گشت ارشاد، فیلم هایی بودند که مردم آنها را دوست داشتند، حتی فیلم ۵۰ کیلو آلبالو هم مورد توجه مردم قرار گرفت و فروش خیلی خوبی داشت.