رانندگان شیرازی واکنش جهانی داشتند. رانندگان شیرازی با شنیدن صدای آژیر واکنش تحسن برانگیز داشتند. واکنش رانندگان شیرازی بازتاب گسترده ای در شبکه های اجتماعی داشت. واکنش رانندگان شیرازی هنگام شنیدن صدای آژیر آمبولانس تحسین‌برانگیز بوده و راه را به سرعت برای عبور آمبولانس باز کردند.

واکنش رانندگان شیرازی هنگام شنیدن صدای آمبولانس را در ادامه می توانید ببینید:

بارها در شبکه‌های مختلف اجتماعی فیلم‌هایی از واکنش رانندگان به خودروی آمبولانس حامل بیمار در سایر کشورها منتشر شده بود که حکایت از باز کردن مسیر تردد برای خودروهای امدادی داشت ولی امروز فیلمی از خیابان‌های تبریز پخش شد که حکایت از فرهنگ بالای رانندگان در این شهر دارد.

آیا می دانید آژیر آمبولانس ها سه صدای مختلف دارند؟

صدای آژیر آمبولانس فریاد بیماری است که منتظر درمان است و نیاز به ادامه حیات دارد. راننده آمبولانس با فعال کردن صدای آژیر از رانندگان می خواهد تا مسیر را برای عبور او باز کنند. بسیاری از ما به نوع آژیر آمبولانس توجه نمی کنیم و همیشه می پنداریم بیماری در حال اعزام به بیمارستان است اما جالب است، بدانید آمبولانس ها ۳ نوع آژیر مختلف دارند که هر کدام معنی خاص خود را دارد. با این بخش از سرگرمی و گوناگون نمناک همراه باشید تا حقایق جالبی در مورد آژیر آمبولانس ها بدانید.

انواع صدای آژیر آمبولانس

آژیر اول:

آژیر اول که صدای آرامی دارد، وقتی به صدا در می آید که آمبولانس حاوی بیماری با حال عمومی خوب باشد اما ممکن است حال بیمار تغییر کند و بدتر شود.

آژیر دوم:

این آژیر مهم ترین آژیر هر آمبولانسی است و زمانی به صدا در می آید که آمبولانس بیمار بسیار بدحالی را حمل می کند که دقیقه ها و ثانیه ها برای درمان او بسیار مهم است و نیاز به ادامه حیات دارد. راننده آمبولانس با فعال کردن صدای آژیر از رانندگان می خواهد تا مسیر را برای عبور او باز کنند زیرا بیمار سریعا نیاز به رسیدن به مرکز اورژانس بیمارستانی برای احیا دارد.

آژیر سوم:

راننده آمبولانس با فعال کردن این صدای آژیر این پیغام را به دیگران می رساند که آمبولانس به حوادث و سوانح مانند تصادفات ترافیکی و بلایای طبیعی و ... در حال اعزام است و تعلل و در ترافیک ماندن برای آمبولانس به معنی در خطر افتادن جان انسان هاست.

صدای آژیر آمبولانس

زمان هایی که آمبولانس ها مجاز هستند از آژیر استفاده کنند :

رانندگان آمبولانس ها موظفند در زمان حضور در ماموریت و بازگشت از ماموریت از آژیر استفاده کنند. استفاده از آژیر برای رانندگان آمبولانس ها در زمان بازگشت از ماموریت وظیفه ای است که برای آنها تعریف شده و خلاف محسوب نمی شود. رانندگان خودروهای امدادی برای زودتر رسیدن به مسیر مورد نظر خود و نجات جان آدمها موظفند از آژیر استفاده کنند تا برای ماموریت بعدی آماده شوند. خودروهای امدادی که در ماموریت باشند، اجازه عبور از چراغ قرمز را دارند و تردد آنها تخلف محسوب نمی شود.

آژیر آمبولانس صدای ناجی جان انسانها

آژیر کشیدن آمبولانس به معنای انتقال یک بیمار اورژانسی به بیمارستان است . راننده آمبولانس با فعال کردن صدای آژیر از راننداگان می خواهد تا مسیر را برای عبور او باز کنند. در همه جای دنیا با این مساله درست برخورد نمی شود و مردم واکنش متفاوتی نسبت به این قضیه دارند. خوشبختانه اکثر رانندگان عزیز کشورمان به این نکته مهم توجه دارند و با شنیدن صدای آژیر بلافاصله خودروی خود را به حاشیه خیابان یا جاده منتقل کرده و راه برا برای عبور آمبولانس باز می کنند.به امید روزی که همه مردم نسبت به صدای آژیر آمبولانس که صدای ناجی جان انسانها هست بیشتر توجه کنند.

طبق اطلاعات تاریخی موجود از پیدایش اورژانس و آمبولانس در جهان، نخستین مرکز درمانی مستقل، در سریلانکای امروزی و در حدود ۴۳۰ سال قبل از میلاد مسیح شکل گرفته است.

پس از آن در قرن اول قبل از میلاد، رومی‌ها نوعی بیمارستان یا مرکز درمانی برای ارائه خدمات درمانی به گلادیاتورهای زخمی در شهرها ایجاد کردند و نام Valetudinaria بر آن نهادند. با شکل گرفتن مراکز درمانی، مساله انتقال بیماران به این مراکز نقش جدی‌تری به خود گرفت و اقوام مختلف روش‌های مختلفی برای این مساله برگزیدند.

قبایل سرخپوست از نوعی سورتمه، مصریان از کجاوه‌های سوار بر شتر (pannier) و سایر ملل از روش‌های دیگر برای حمل بیمار استفاده کردند.

در قرن پانزدهم میلادی پادشاه اسپانیا، شاه فردیناند و همسرش ملکه ایزابل نوعی بیمارستان سیار به نام «ambulancia» طراحی کردند که در صحنه نبرد به کمک سربازان زخمی می‌شتافت.

در سال ۱۷۹۳ میلادی، دکتر دومینیک ژان لاری (Dominique-jean Larrey) پزشک ارشد سپاه ناپلئون در جنگ فرانسه و پروس نوعی بیمارستان سیار به نام «ambulance volante» را طراحی کرد که به قصد ارائه خدمات اولیه پزشکی و انتقال مجروحان به پشت خط مقدم به‌ کار می‌رفت.

همزمان با وی، بارون پرسی (Baron F.P. Percy) نوعی درشکه با قابلیت حمل تعداد زیاد مجروح از خط مقدم به نواحی امن‌تر طراحی کرد و نام آن را «mobile emergency room» گذاشت.

طی جنگ‌های داخلی ایالات متحده با تدبیر جاناتان لترمن (Jonathan letterman) نوعی درشکه برای حمل مجروحان به‌کار گرفته شد که به آن‌ها «Rucker wagon» گفته می‌شد.

استفاده از این‌گونه وسایل نقلیه در سال ۱۸۳۲ برای جابجایی بیماران در اپیدمی «وبا» در لندن نیز رواج پیدا کرد و در سال ۱۸۶۵ نخستین سیستم خدمات پیش بیمارستانی بر پایه بیمارستان (hospital based) در سین سیناتی آمریکا طراحی شد.

در سال ۱۸۶۹ آمبولانس‌هایی در نیویورک به‌ کار گرفته شدند که دارای برخی وسایل امدادی از جمله آتل و نظایر آن و داروهایی مانند مرفین بودند.

در جنگ جهانی اول خدمات پیش بیمارستانی از نظر کیفی ارتقا پیدا کرد و کم‌کم با اختراع بی‌سیم، مراکز دیسپچ در این راه به کمک امدادگران آمدند. حتی پیش از جنگ دوم جهانی، آمبولانس‌های مدرن حامل پزشک بر بالین بیماران حاضر می شدند و با مراکز دیسپچ برای ارائه بهتر خدمات درمانی در تماس بودند.

در دهه ۶۰ با پیشرفت دانش پزشکی به‌ خصوص در زمینه احیا و دفیبریلاسیون و ضرورت تسریع در ارائه این خدمات، نقش سیستم پیش بیمارستانی در این مسیر تقویت شد و جایگاه ویژه‌ای پیدا کرد.

از سال ۱۹۶۶ در بزرگراه‌های ایالات متحده طرح ارائه خدمات پیش بیمارستانی اجرا شد.

در سال ۱۹۶۷ در ایرلند خدمات پیش بیمارستانی در زمینه مراقبت از بیماران قلبی به‌ کار گرفته شد. در سال ۱۹۷۲ دانشگاه سین سیناتی اولین برنامه آموزش تخصصی طب اورژانس را راه‌اندازی کرد و در سال ۱۹۷۳ قانون ملی خدمات پیش بیمارستانی و اجزای آن در ایالات متحده تدوین شد و به اجرا درآمد.

ببینید | واکنش دیدنی رانندگان شیرازی در پی شنیدن صدای آژیر آمبولانس